SZANOWNI RODZICE

          Pragnę poinformować Państwa, że w Przedszkolu Miejskim Nr 9 Bajkowa Kraina w Ostrołęce od 02.01.2023r, została zwiększona liczba godzin logopedycznych, dodatkowo dla 42 dzieci. Obecnie na terapię logopedyczną uczęszcza 74 dzieci.

Z poważaniem:

Dyrektor Przedszkola Miejskiego

Nr 9 Bajkowa Kraina w Ostrołęce

Bożena Kalicka

OWSIKI U DZIECI

Owsiki u dziecka powodują nieprzyjemne objawy. Twoje dziecko jest rozdrażnione, ma podkrążone oczy, skarży się na bóle głowy, źle śpi i budzi się w nocy, narzekając na swędzenie w okolicach odbytu, zgrzyta zębami podczas snu. Owsiki to pasożyty, którymi bardzo łatwo się zarazić. Czym są owsiki oraz jak przebiega leczenie owsicy?

Owsiki należą do typu nicieni i wywołują owsicę. Choroba wywoływana przez brudne ręce oraz niemyte owoce, przedmioty codziennego użytku, a także przez brudną bieliznę, pościel i wspólne ręczniki. Jaja owsików mogą się znaleźć także w kurzu domowym, w powietrzu pomieszczeń klimatyzowanych (wtedy zakażamy się drogą oddechową), ale przede wszystkim w piaskownicy i na plaży. Jaja mogą przetrwać na powierzchni do 3 tygodni. Jeśli zostaną dotknięte, zostaną przeniesione na dłonie. Jeśli ręce następnie dotkną ust takiej osoby, istnieje poważne ryzyko połknięcia jaj i zakażenia. Pasożyty te najczęściej atakują dzieci, ale zdarzają się też u dorosłych, którzy nie myją dość często rąk. 

       CZY TRZEBA ZGŁOSIĆ WYCHOWAWCY, ŻE DZIECKO MA OWSIKI?

Zawiadomienie przedszkola czy innej placówki do której uczęszcza dziecko jest konieczne. Nie należy się tego wstydzić – wręcz przeciwnie – jeżeli poinformujemy wychowawcę w przedszkolu, zwiększa się szansa , że choroby unikną inne dzieci a Twoje nie zarazi się ponownie.

        JAK WYGLĄDAJĄ OWSIKI?

Owsik to pasożyt z grupy nicieni. Jest biały i wydaje się przejrzysty. Samica ma około 1 cm długości i 4 mm szerokości. Samiec jest znacznie mniejszy i trudno go dostrzec gołym okiem.

Owsiki zaczynają swoje życie w jelicie cienkim, skąd przemieszczają się najpierw do jelita krętego, a później do ślepego. Tu się żywią i osiągają dojrzałą postać. Dorosłe samice wędrują nocą w kierunku, odbytu aby złożyć tam jajeczka. Wydostają się na zewnątrz i pełzają po skórze krocza. Wówczas dziecko drapie się, przenosząc zakażenie.

Larwy owsika wylęgają się już po 6 godzinach i wracają przez jelito grube do jamy brzusznej. Samica owsika, choć żyje tylko od 20 do 30 dni, może złożyć jednorazowo aż 11 tysięcy jaj.

      OWSIKI – JAK LECZYĆ?

Należy pamiętać, że leczenie koncentruje się również na zapobieganiu ponownemu zakażeniu. Wszyscy członkowie rodziny muszą poddać się leczeniu. Leczenie obejmuje ścisłą higienę i stosowanie leków. Niektóre leki są dostępne bez recepty w aptekach. Ważne jest, aby postępować zgodnie z instrukcjami producenta.

W jadłospisie rodziny trzeba zwiększyć ilość pokarmów bogatych w błonnik. Regularne wypróżnienia pozwolą bowiem szybciej się pozbyć owsików i ich larw.

      OWSIKI – PROFILAKTYKA

Ścisłe środki higieny mogą zapobiec infekcji owsikami i znacznie zmniejszyć ryzyko ponownej infekcji. Należy pamiętać, że owsik żyje około 4  tygodni, więc wszelkie środki higieniczne muszą trwać co najmniej tak długo. Każdy w gospodarstwie domowym z owsikami musi przestrzegać najważniejszych zasad.

1. Dzieci nie powinny spać z dorosłymi.
2. Wyprać całą pościel, piżamy i pluszowe zabawki w wysokiej temperaturze i dobrze wypłukać.
3. Dokładnie odkurzyć dom, zwłaszcza sypialnie. Odkurzanie musi być regularne i dokładne przez okres 6 tygodni.
4. Zawilgocone, zakurzone powierzchnie w kuchni i łazience, muszą zostać dokładnie wyczyszczone szmatką często mytą w gorącej wodzie.
5. Nie potrząsać przedmiotami, na których mogą znajdować się jajka, takimi jak ubrania, piżamy, pościel lub ręczniki.
6. Nie jeść w sypialni. Istnieje ryzyko połknięcia jajek, które strząsnęły się z pościeli.
7. Upewnić się, że paznokcie każdego członka gospodarstwa domowego są obcięte.
8. Powstrzymać się od obgryzania paznokci i wkładania palców do buzi.
9. Dokładnie i często myć ręce i szorować paznokcie.
10. W nocy nosić obcisłą bieliznę. Należy pamiętać, aby codziennie rano zmieniać bieliznę.
11. Bawełniane rękawiczki mogą zapobiegać drapaniu podczas snu.
12. Regularnie brać kąpiel lub prysznic. Dokładnie myć ciało, zwracając szczególną uwagę na okolice odbytu i pochwy. Zaleca się branie prysznica, aby uniknąć zanieczyszczenia wody w wannie.
13. Nie udostępniać ręczników ani piżam.

WSZAWICA PDF

Wszawica – jak się jej pozbyć?

Wszawicą można się zarazić wszędzie, gdzie ma się kontakt z drugim człowiekiem. W przypadku tej choroby nie ma większego znaczenia dbałość o higienę osobistą czy status społeczny. Mimo to wszawica wciąż jest tematem tabu, mylnie kojarzonym głównie z brudem i ubóstwem.

Jak przenoszą się wszy głowowe?
Do zarażenia tym pasożytami może dojść poprzez bezpośredni kontakt z chorą osobą lub jej rzeczami osobistymi. Wszawicą można zarazić się w każdym wieku, ale najbardziej narażone są na nią dzieci.

Objawy wszawicy
Najbardziej charakterystycznym objawem wszawicy jest świąd skóry. W miejscu ukąszenia powstaje niewielkie zgrubienie, które swędzi i piecze. Wszy występują najczęściej za uszami i z tyłu głowy tuż nad karkiem. Obecność dorosłych osobników można zauważyć gołym okiem, wyglądają jak ziarenka sezamu. Jaja (gnidy) występują zwykle u nasady włosów. Wyglądem przypominają łupież, jednak w przeciwieństwie do niego trudno je usunąć.

Preparaty na wesz głowową
Preparaty przeciwko wszawicy w formie szamponów, płynów, pianek czy aerozoli dostępne są w aptekach bez recepty. Przy wyborze preparatu na wszy należy skonsultować z farmaceutą dla jakiej grupy wiekowej przeznaczony jest dany preparat.

Jak postępować aby kuracja była skuteczna?

Po pierwsze – postępować zgodnie z załączoną do preparatu instrukcją.

Bardzo ważna jest prawidłowa aplikacja preparatu, w odpowiedniej ilości oraz pozostawienie go na włosach przez wskazany w instrukcji okres czasu. Zastosowanie zbyt małej ilości preparatu oraz zbyt krótka aplikacja może skutecznie osłabić działanie środka przeciw wszawicy. Koniecznie trzeba również zwrócić uwagę na zalecenia dotyczące powtarzania zabiegów. Często powtarzanym w leczeniu wszawicy błędem jest zaniechanie dalszej kuracji po początkowej, szybko następującej poprawie. Bardzo charakterystyczne w takich wypadkach są szybkie nawroty wszawicy. Większość preparatów wymaga powtórzenia kuracji.

Po drugie – wyczesywanie włosów.

Zwykle samo zastosowanie środka przeciw wszawicy nie wystarczy, trzeba jeszcze systematycznie wyczesywać wszy i ich jaja bardzo gęstym grzebieniem. Trzeba dokładnie przejrzeć włosy pasmo po paśmie. Największe skupiska można znaleźć za uszami i nad karkiem. Pozostawienie gnid może niestety spowodować nawrót choroby.

Po trzecie – równoczesne leczenie wszystkich zarażonych osób.

Wszawica jest chorobą która niestety dość szybko się rozprzestrzenia. Dlatego w przypadku jej wykrycia bardzo ważne jest aby jednocześnie leczyć wszystkich chorych. Jeżeli u jednego z domowników wykryto wszy trzeba koniecznie skontrolować wszystkich członków rodzinny. Jeżeli problem ten dotyczy dziecka uczęszczającego do przedszkola trzeba niezwłocznie o tym poinformować o wychowawcę a dziecko pozostawić w domu. Tylko takie postępowanie pozwoli zminimalizować ryzyko powtórnego zarażenia. Rodzice wstydzą się mówić o wszawicy i niestety właśnie dlatego problem ciągnie się miesiącami. Jeśli choć jedno dziecko będzie miało wszy, inne będą się ciągle od niego na nowo zarażać i cała kuracja straci sens.

Po czwarte – generalne porządki.

Grzebienie, szczotki, gumki do włosów najlepiej wyrzucić. Ubrania, pościel, ręczniki, koce zaleca się wyprać w temperaturze 60 stopni lub chemicznie a następnie jeśli to możliwe wyprasować gorącym żelazkiem. Rzeczy których nie można wyprać, a którymi osoba zarażona miała bezpośredni kontakt powinno się zamknąć na 14 dni w szczelnym foliowym worku, tak aby przed ich ponownym użyciem minął cały cykl rozmnażania wszy. Starannie trzeba również odkurzyć meble, dywany a nawet fotele w samochodzie.

Artykuł powstał w oparciu o wypowiedź mgr farm. Anny Żyła.

Mamo! Tato! – poczytaj mi.

-czyli dlaczego warto czytać dzieciom.

Wiek przedszkolny, to taki okres rozwoju dziecka, w którym zaczynają kształtować się różne nawyki, w tym np. czytelnicze. Często niedoceniane jest to, jakie korzyści daje wspólne czytanie z dzieckiem. Nie jest to tylko spędzanie czasu, ale jest to również pewna forma nauki. Dzięki bajkom dziecko poznaje emocje, jak się zachować w pewnych sytuacjach, odróżniać dobro od zła oraz poszerza wiedzę o świecie czy rozwija wyobraźnię.

Problemem dzisiejszych czasów jest to, że często książkę zastępuje się środkami masowego przekazu. Jest to zdecydowanie łatwiejsza forma, aby zainteresować dziecko. Producenci bajek, seriali dla dzieci wiedzą, co zrobić aby przyciągnąć młodego widza przed ekran telewizora- który jest zdecydowanie mocnym konkurentem dla książki ale łatwym do zastąpienia. Tu z inicjatywą muszą wyjść osoby z bliskiego otoczenia dziecka, szczególnie rodzice. Podczas czytania bądź słuchania bajek, dzieci tworzą swój własny świat. Identyfikują się z bohaterem- razem z nim przeżywają przygody i odczuwają jego emocje. Natomiast podczas oglądania telewizji, czy gry na komputerze dziecko ma podane już wszytko, więc nie musi angażować się do tego, aby zrozumieć przekaz. Często też mogą pojawić się treści nieadekwatne do wieku, z zachowaniami niekoniecznie akceptowanymi przez społeczeństwo. Konsekwencją tego mogą być senne koszmary, wybuchy agresji czy problemy wychowawcze.

Istotną sprawą podczas czytania dzieciom książek jest dobieranie ich tak, aby przedstawiane w nich historie były zabawne, różnorodne, odpowiednie do wieku, ale musza mieć też przekaz/morał. Książki mogą mieć również charakter terapeutyczny. Jeśli w życiu dziecka pojawia się sytuacja która może być dla niego emocjonalnie trudna bądź jest to zwykła wizyta u lekarza, bajka terapeutyczna jest tutaj wyśmienitym rozwiązaniem- pozwoli zapoznać dziecko z sytuacją, a przez przeżycia bohatera będzie wiedziało czego może się spodziewać, jak rozwiązać pewne problemy i co może odczuwać. To pozwoli przygotować się dziecku np. na pierwszy dzień w przedszkolu.

Jedną z ważniejszych czynności o której nie można zapomnieć, jest rozmowa z dzieckiem na temat treści czy morału który jest tam zawarty. Samo przeczytanie bajki jest bezcelowe, to rozmowa na temat emocji i przeżyć bohaterów jest tą czynnością z której podopieczny wyniesie najwięcej.

Co daje czytanie dziecku?

1. Rozwija wyobraźnie-czytanie sprawia, że dziecko może odtwarzać w swojej głowie najróżniejsze i najciekawsze obrazy i widzieć świat bajki po swojemu.
2. Poprawia pamięć-podczas czytania, dziecko może porównywać obecną historię z innymi, wcześniej poznanymi bajkami, analizować fakty czy łączyć ze sobą zdobyte już informacje
3. Wzbogaca język-dzięki czytaniu, dziecko poznaje nowe słowa, uczy się wyrażać swoje myśli oraz mówić o różnych rzeczach. Jeśli czytanie jest regularne, dziecko ma szerszy zasób słownika i wypowiada się znacznie lepiej, niż dziecko któremu nikt nie czyta.
4. Rozbudza ciekawość świata- dziecko podczas czytania uczy się nowych rzeczy, poznaje nowe miejsca.
5. Uczucia i emocje- dzięki lekturze, młody czytelnik uczy się o emocjach: wie jak ja nazywać i wyrażać. Uczy się wrażliwości i empatii, utożsamia się z bohaterem i jego uczuciami.
6. Wzorce zachowań- w bajkach występują dobre i złe zachowania. Dzięki treści dziecko poznaje pewne wzorce, uczy się jak postępować i poznaje zachowania, które odbierane są negatywnie.
7. Przełamywanie tematów tabu- tutaj można mówić już o bajkach terapeutycznych. Dzięki temu, można poruszyć z dzieckiem trudne tematy lub przygotować je na pewną, dość trudną sytuacje.
8. Uczy- dziecko podczas czytania nie poznaje tylko nowych słów, ale uczy się też literek, kolorów, kształtów.
9. Sposób na spędzanie czasu- wspólne czytanie jest bardzo fajnym sposobem na spędzanie czasu.
10. Zachęca do czytania w przyszłości- czytając już od najmłodszych lat, zachęcamy dziecko do czytania w przyszłości. Ważne jest to aby tę czynność kojarzyło pozytywnie, a nie z przymusem.

Dodatkowo jedną z ważniejszych funkcji czytania jest to, że wzmacnia się wieź między rodzicem a dzieckiem. Więź, która może pomóc w relacjach gdy dziecko będzie wchodzić w okres dojrzewania, czy w dorosłość.

Świat jest zabiegany, często dorośli narzekaj na brak czasu ale 20 min wspólnej lektury to dla dziecka bardzo wiele, dlatego warto znaleźć czas na to aby przeczytać parę stron ulubionej bajki. Trzeba też pamiętać o tym, że dzieci obserwują swoje otoczenie i naśladują czynności dorosłych-szczególnie rodziców. Jeśli maluch zobaczy, że jego najbliżsi mają kontakt z książką to zainteresuje się tym i będzie chciało uczestniczyć w tej czynności razem z nimi.

„Książka nie przeczytana w dzieciństwie jest bezpowrotnie stracona jako bardzo istotny czynnik rozwoju uczuć, wyobraźni, intelektu i moralności”-H. Skrobiszewska

Źródło:

1. Agata Pusz ,,Dlaczego warto czytać dzieciom?”
2. Maria Molicka: Biblioterapia i Bajkoterapia Poznań 2011
3. Olga Katarzyńska ,,Dlaczego warto czytać dzieciom?”
4. https://www.elfibajka.pl/dlaczego-warto-czytac-dzieciom.html
5. https://jaw.pl/2021/06/jakie-korzysci-przynosi-czytanie-dziecku-i-czym-sie-kierowac-wybierajac-ksiazke-dla-dziecka/ 

Opracowanie tekstu:

Anna Brzózy

Beata Zalewska

Jak budować poczucie własnej wartości u dziecka ?

Poczucie własnej wartości to postawa względem siebie, szacunek do siebie samego, wiara w swoje możliwości dająca dobre samopoczucie, a także chęci do osiągniecia sukcesu. Człowiek, który osiąga samoakceptacje, to człowiek, który odpowiednio funkcjonuje w społeczeństwie, nie zniechęca się porażką, dąży do zamierzonego celu, dużo prościej radzi sobie z codziennymi trudnościami. Jednak w główniej mierze poczucie własnej wartości to pewność swego, czyli przekonanie, że to co myślę i czuję, jest ważne. Jak więc my rodzice, możemy odpowiednio kształtować poczucie własnej wartości dziecka na co dzień?

Jak się okazuje najważniejszym i podstawowym czynnikiem jest zwrócenie uwagi rodziców i opiekunów na emocje i uczucia dziecka. Uważność ta oznacza gotowość rodzica do zaciekawienia się tym co czuje, co myśli i czego pragnie dziecko w danej sytuacji i co najważniejsze na zaakceptowaniu tego. Aby to osiągnąć, niezwykle ważne jest uznanie tego, że dziecko doświadcza różnych emocji i uczuć, podobnie jak osoby dorosłe i są one:

• prawdziwe, ważne i liczą się;

• potrzebne dziecku do wchodzenia w interakcje ze światem, do rozpoznawania, co jest w życiu dla niego dobre a co złe;

• są motorem jego reakcji, działań i zachowań,

Warto podkreślić również, że uczucia i emocje dziecka zasługują na szacunek i my jako rodzice nie powinniśmy im zaprzeczać, bagatelizować ich, a w szczególności wyśmiewać.

Jak więc powinniśmy postępować w codziennych sytuacjach aby wspierać nasze dzieci w poczuciu własnej wartości?

Poniżej przedstawiamy reakcję opiekuna uważnego na emocje dziecka, w trudnej dla niego sytuacji:

• Pytając dziecko oto jak się czuje w danej sytuacji, podejmuje próby odgadnięcia, jakie aktualnie emocje towarzyszą dziecku.

• Mówiąc: „Widzę, że Ci smutno/przykro/żal z powodu …Może złościsz się, że nie zgadzam się by…”, pomaga dziecku nazwać swoje emocje i określa ich możliwą przyczynę.

• Mówiąc: „ Rozumiem Cię, że smutno Ci z powodu …”, okazuje mu zrozumienie dla jego emocji.

• Pozwalając dziecku wypowiedzieć i wypłakać swoje smutki i zachęcając do zastanowienia się co innego może zrobić w danej sytuacji, pozostawia dziecku czas na pobycie w tych emocjach, oswojenie ich i zaakceptowanie poczucia straty.

• Pytając dziecka czego pragnie i co myśli o danej sytuacji, dostrzega potrzeby dziecka i bierze pod uwagę zdanie dziecka.

Jednak częstym błędem jest przypisywanie dziecku własnych uczyć i emocji w danej sytuacji. Aby do tego nie dopuścić, konieczne jest rozróżnienie i oddzielenie naszych uczuć, od uczuć i emocji dziecka. Tylko wtedy poczuje się ono ważne, doświadczy, iż to co czuje jest istotne, a co za tym idzie uzyska zrozumienie. W ten właśnie sposób buduje ono poczucie własnej wartości, rozwija empatię, a także zaczyna rozumieć, że każdy z nas może przejawiać inne emocje, które są tak samo ważne jak nasze, co zaprocentuje w przyszłości w relacjach z innymi ludźmi.

W budowaniu własnej wartości przez dziecko istotną rolę odgrywa również to, w jaki sposób się z nim komunikujemy. Ważny jest sposób w jaki mówimy do dziecka, czyli to w jaki sposób formułujemy komunikaty do dziecka. Zamiast używać sformułowań : Jesteś niegrzeczny/ niemiły …, warto użyć zwrotu: To było takie niegrzeczne/niemiłe … zachowanie; Zachowałeś się w taki … sposób. W ten sposób unikniemy użycia negatywnego określenia osoby dziecka, a spowodujemy, iż dziecko będzie miało okazję do zastanowienia się nad własnym zachowaniem, samodzielnie będzie wyciągać wnioski na swój temat, lepiej poznawać siebie.

Kolejną, ważną kwestią jest całkowita rezygnacja z kierowania zachowaniem dziecka, na takie, jakie my dorośli oczekujemy. Pozwólmy naszym dzieciom na pewną swobodę w poznawaniu świata i zjawisk. Postawmy na dziecięcą inicjatywę, która pozwala na tworzenie przestrzeni do próbowania, do mylenia się. Nie możemy również zapomnieć o komunikatach niewerbalnych, gdyż akceptację i zrozumienie okazujemy głównie poprzez spojrzenie, uśmiech, wyraz twarzy, gest, dotyk i co bardzo istotne – ton głosu. Nie ważne, jak bardzo budujący byłby komunikat skierowany do dziecka, w połączeniu ze sprzecznymi sygnałami wysyłanymi przez mimikę twarzy lub ton głosu, nie zostanie odebrany pozytywnie i odwrotnie. W budowaniu własnej wartości nie pomoże również dziecku porównywanie go z innym dzieckiem. Unikając porównywania spowodujemy, że dziecku łatwiej przyjdzie zaakceptowanie tego, że w środowisku rówieśniczym różnimy się między sobą pod względem zdolności.

Wnioskując, kształtowanie budowania poczucia własnej wartości przez dzieci, jest niezwykle ważnym elementem w rozwoju każdego dziecka. Aby im w tym pomóc, musimy pamiętać o tym, aby liczyć się z dzieckiem jako osobą, traktować poważnie dziecięce emocje, potrzeby i pragnienia, pozostawiać dziecku wybór, unikać porównywania dzieci między sobą, ale również umieć odmawiać dziecku, powołując się na nasze uczucia i potrzeby. Wszystkie powyższe zachowania względem dziecka, z pewnością zaprocentują w jego przyszłym życiu. Spowodują, że dziecko łatwiej poradzi sobie z niepowodzeniami, a świadomość posiadania pewnych umiejętności, kompetencji czy sprawności, wzmocni poczucie jego pewności siebie i pozwoli osiągnąć powodzenie w tym co robi.

Źródło: A. Wentrych; Zanim wkroczy specjalista… Jak pomóc przedszkolakowi w trudnych sytuacjach. Przewodnik dla nauczycieli i rodziców. Część 2; Wyd. CEBP 24.12 Sp. z o.o., Kraków 2020

Jak czytanie książek wpływa na rozwój dziecka?

• Czytanie książek pobudza i rozwija wyobraźnię dziecka.

• Sprawia, że dziecko jest bardziej kreatywne, dzięki czemu jest bardziej otwarte na różnego rodzaju procesy twórcze.

• Regularne czytanie powoduje, że dziecko poznaje i uczy się nowych słów.

• Dziecko czytając książki popełnia mniej błędów stylistycznych oraz ortograficznych.

• Już dwudziestominutowe czytanie książki wywiera duży wpływ na ćwiczenie koncentracji i pamięci u dziecka.

• Dzięki czytaniu książek, a co za tym idzie, poznawaniu losów bohaterów dziecko jest w stanie lepiej zrozumieć ludzkie emocje.

• Wspólne czytanie książki z dzieckiem wzmacnia i zacieśnia więzi.

• Systematyczne czytanie dziecku przyczynia się do rozwoju myślenia przyczynowo-skutkowego, które jest niezbędne w przypadku przewidywania następstw konkretnych zdarzeń (np. jeżeli padał deszcze, to trawa będzie mokra).

• Czytanie wywiera także duży wpływ na kształtowanie się myślenia analitycznego, które jest istotne podczas rozwiązywania problemów.

• Odpowiednio dobrana książka może pomóc przystosować się dziecku do nowych sytuacji i wspomóc m.in. proces adaptacyjny w przedszkolu lub przygotować dziecko do pojawienia się rodzeństwa.

Opracowanie tekstu:

Anna Brzózy

Beata Zalewska

Prawa Dziecka

„Dziecko ma prawo być sobą.

Ma prawo do popełniania błędów.

Ma prawo do posiadania własnego zdania.

Ma prawo do szacunku.

Nie ma dzieci – są ludzie.”

– Janusz Korczak

Na wniosek Rzecznika Praw Dziecka Marka Michalaka w dniu 7 listopada 2014 roku Sejm Rzeczypospolitej Polskiej podjął uchwałę w sprawie ustanowienia dnia 20 listopada Ogólnopolskim Dniem Praw Dziecka. Wybrana data, czyli 20 listopada, nawiązuje do 1989 r. i przyjęcia przez Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych Konwencji o Prawach Dziecka. W uchwale posłowie podkreślili m.in., że to Polska już w 1978 r. przedstawiła projekt Konwencji i zaproponowała jej Komisji Praw Człowieka ONZ jej uchwalenie. „Był to niewątpliwie jeden z największych
polskich sukcesów na arenie międzynarodowej. Przypominając szczególny wkład i rolę Polski w tworzeniu światowego systemu ochrony praw dziecka, Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ustanawia dzień 20 listopada Ogólnopolskim Dniem Praw Dziecka” – wskazano w przyjętym w 2014 r. dokumencie.
Inicjatorami i współtwórcami Konwencji o Prawach Dziecka byli prawnicy z Państwowej Akademii Nauk zainspirowani myślą Janusza Korczaka, który jako pierwszy apelował o podmiotowe traktowanie najmłodszych. Jest to najbardziej rozpowszechniony dokument
dotyczący praw człowieka; podpisały go wszystkie państwa na świecie i prawie wszystkie ratyfikowały – Polska w 1991 r.

Celem Ogólnopolskiego Dnia Praw Dziecka jest uświadamianie najmłodszym, że mają swoje prawa i powinni wiedzieć jak z nich korzystać, a dorosłym przypominanie, że nie tylko mają te prawa zawsze respektować, ale powinni także stać na ich straży i podejmować działania wzmacniające ich ochronę. Święto to ma również zachęcać do propagowania praw dzieci i edukacji na ten temat. Polska może poszczycić się bogatą tradycją związaną z promowaniem praw dziecka, począwszy od postaci Janusza Korczaka, cenionego na świecie działacza na rzecz godnego traktowania dzieci, po Ludwika Rajchmana, pomysłodawcę stworzenia międzynarodowej organizacji działającej na rzecz dzieci – UNICEF. Polska była również inicjatorem powstania Konwencji o prawach dziecka, gdyż przedłożyła Komisji Praw Człowieka ONZ jej pierwszy projekt. O tym, jak ważne są w naszym kraju prawa dziecka świadczy również fakt, iż zostały one uwzględnione w Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej.
Dziecko powinno znać swoje prawa, rozumieć je i świadomie z nich korzystać. Państwo powinno traktować dziecko podmiotowo i bezwzględnie przestrzegać przysługujących mu praw.
Upowszechnianie wiedzy o prawach dziecka nie jest wymierzone przeciwko rodzicom. Zarówno rodzice, opiekunowie jak i nauczyciele powinni mieć świadomość, że prawa dziecka nie kolidują z prawami dorosłych, lecz się uzupełniają.
Zapisy zawarte w Konwencji o prawach dziecka są podstawą działalności UNICEF, który podejmuje starania, aby stanowiły one kanon zasad etycznych i standardów międzynarodowych postępowania wobec dzieci.

Akty prawne:
Konwencja o Prawach Dziecka
Deklaracja Genewska
Deklaracja Praw Dziecka

Opracowanie tekstu:

Anna Brzózy

Beata Zalewska